Błędy Jowetta

Możemy zasadnie dopatrywać się związku między dostrzeganiem przez idealistów nieadekwatności poglądu Benthama na naturę ludzką a odrodzeniem zainteresowań filozofią grecką, jakie nastąpiło w uniwersytetach, szczególnie w Oksfordzie, w ciągu XIX stulecia. Widzieliśmy już, że Coleridge traktował swą filozofię jako zasadniczo platońską co do inspiracji i charakteru. Ale odnowienie badań nad Platonem w Oksfordzie można wiązać w szczególności z nazwiskiem Benjamina Jowetta (1817-1893), który został członkiem Balliol College w 1838 r., a w latach 1855-1893 zajmował katedrę filozofii greckiej.

Błędy Jowetta w jego znanym przekładzie dialogów Platona są tu nieistotne. Ważne jest, że w trakcie swej długiej kariery nauczycielskiej przyczynił się potężnie do odrodzenia zainteresowania myślą grecką. A nie bez znaczenia jest fakt, że T. H. Green i E. Caird, dwaj wybitni przedstawiciele ruchu idealistycznego, byli swego czasu jego uczniami. Zainteresowanie Platonem i Arystotelesem prowadziło naturalnie do odwrócenia ich umysłów od hedonizmu i utylitaryzmu ku etyce samodoskonałości opartej o teorię natury ludzkiej, umieszczoną w pewnym kontekście metafizycznym.

Odrodzeniu zainteresowań myślą grecką towarzyszyło wzrastające uznanie dla idealistycznej filozofii niemieckiej. Sam Jowett interesował się tą ostatnią, szczególnie myślą Hegla39, i przyczynił się do pobudzenia badań nad idealizmem niemieckim w Oksfordzie. Ale pierwszą na większą skalę próbą rozjaśnienia tego, co Ferrier uznawał za prawie niezrozumiałe głębiny Hegla, podjął Szkot James Hut- chison Stirling (1820-1909) w swym dwutomowym dziele The Secret oj Hegel, które ukazało się w 1865 r.40