Londyńskie Towarzystwo Pozytywistyczne

Jak widzieliśmy, J. S. Mili podziwiał Augusta Comte’a i skłonny był mówić w sposób ogólny o religii ludzkości. Nie znajdował jednak żadnego zastosowania dla Comte’owskich pomysłów organizowania kultu dla nowej religii czy dla snów Comte’a o panowaniu duchowym i intelektualnym, sprawowanym przez pozytywistycznych filozofów. Spencer natomiast, któremu Comte również u- dzielił bodźca, przyjął postawę krytyczną wobec pewnych teorii Francuza663, zaś T. H. Huxley określał filozofię Comte’a jako katolicyzm bez chrześcijaństwa. By znaleźć rzeczywistych uczniów Comte’a, musimy odwołać się do Richarda Congreve’a (1818-1899), członka Wad- ham College w Oksfordzie, który przełożył pozytywistyczny katechizm Comte’a na angielski, oraz do jego kręgu. Należeli do niego, John Henry Bridges (1832-1906), Frederic Harrison (1831-1932) i Edward Spencer Beesley (1831-1915).

W 1867 r. założono Londyńskie Towarzystwo Pozytywistyczne, a w 1870 r. otwarto pozytywistyczną świątynię na Chapel Street. Po kilku latach pojawił się jednak rozłam w szeregach comte’ystôw, a ci, którzy uznawali przywództwo Pierre’a Laffitte’a (1823-1903), przyjaciela i następcy Comte’a, jako najwyższego kapłana pozytywizmu, utworzyli Londyński Komitet Pozytywistów, który otworzył własny ośrodek w 1881 r. Bridges był pierwszym przewodniczącym nowego Komitetu (1878-1880), a jego następcą był Harrison. Grupie pierwotnej przewodził Congreve. W 1916 r. obie grupy ponownie się zjednoczyły.6’