Zasada roztropności czy „racjonalnego egoizmu”, jak wspomniano wyżej, pociąga za sobą to, że człowiek powinien dążyć do własnego dobra. A Sidgwick jest faktycznie przeświadczony, wraz z Butlerem, że jest to jawny obowiązek. Zasada racjonalnej życzliwości stwierdza jednak, że powinniśmy dążyć do dobra innych, w każdym razie w pewnych warunkach. Jeśli je zatem powiążemy, otrzymujemy zalecenie, by dążyć do dobra wszystkich, łącznie z własnym, lub dążyć do własnego dobra jako części składowej dobra powszechnego. Otóż, dobro powszechne można zrównać ze szczęściem ogółu pod warunkiem, że przez szczęście nie rozumiemy po prostu przyjemności zmysłowych, oraz że nie zamierzamy sugerować, iż szczęście osiąga się zawsze najlepiej zmierzając doń bezpośrednio. Toteż Sidgwick „doszedł w końcu do wniosku, że ściśle stosowana metoda intuicyjna daje w ostatecznym wyniku doktrynę czysto uniwersalistycznego hedonizmu, którą dogodnie jest oznaczyć za pomocą jednego słowa – utylitaryzm”.30
więcej